Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ : Το κρυφό πάθος της Πηνελόπης Δέλτα, σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο "σύγχρονη έκφραση" τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου στις 8:00 το βράδυ



Το ξέρω πως είμαι τρελή∙ μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…


Ιούνιος του 1908. Η Πηνελόπη Δέλτα βρίσκεται σε ένα σανατόριο στα περίχωρα της Βιέννης. Είναι μια γυναίκα με κηλιδωμένη ζωή. Σε αυτό το άσυλο των ταλαιπωρημένων ψυχών, μακριά από τις κόρες της, την έστειλαν για να ξεχάσει τον Ίωνα Δραγούμη, τον γοητευτικό διπλωμάτη που αγάπησε παράφορα, τον άνθρωπο που έγινε η αιτία να κλυδωνιστεί ο γάμος της. Όμως η επίσκεψή του εκεί τα αλλάζει όλα. Με φόντο τις καταπράσινες ερημιές και τα μεσαιωνικά πλακόστρωτα της κεντρικής Ευρώπης θα παλέψει για τη λύτρωση της καρδιάς της, ζώντας μαζί του τρεις μέρες που θα τη σημαδέψουν για πάντα.

Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα, και εκείνη, καθηλωμένη στο σαλόνι του σπιτιού της στην Κηφισιά, επιχειρεί τον τελευταίο απολογισμό της ζωής της, έχοντας πάρει μια μοιραία απόφαση. Να ανταμώσει στον ουρανό τον άντρα που στερήθηκε κάποτε.

Το Ιστορία χωρίς όνομα είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για το πάθος και την απώλεια, για τον έρωτα και τη μνήμη, για τις δεσμεύσεις της οικογένειας, για το σκοτάδι του πολέμου και τις πιο δραματικές στιγμές της Ελλάδας.

Βασισμένος στα ημερολόγιά της, ο Στέφανος Δάνδολος αποτίει φόρο τιμής στον εύθραυστο ψυχισμό της σπουδαιότερης Ελληνίδας συγγραφέως του εικοστού αιώνα.


ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ γεννήθηκε το 1970 και εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1996 με το μυθιστόρημα Υπνοβάτες του Σεπτέμβρη. Για το σύνολο του πεζογραφικού του έργου τιμήθηκε το 2009 με το Βραβείο Μπότση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το 2004 χαρακτηρίστηκε από τον Παύλο Μάτεσι ο σημαντικότερος Έλληνας συγγραφέας της γενιάς του. Έχει γράψει δέκα βιβλία, μεταξύ των οποίων τα μυθιστορήματα Ο Τελευταίος Κύκνος και Νέρων – Εγώ, ένας θεός, που κυκλοφόρησε με επιτυχία και στην Ιταλία. Το προηγούμενο μυθιστόρημά του στις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, Η ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, μεταφράστηκε στα τουρκικά. Το 2008 συμπεριλήφθηκε, ως εκπρόσωπος της χώρας μας, στην Παγκόσμια Ανθολογία Νέων Συγγραφέων με αφορμή το Young Writers World Festival, που πραγματοποιήθηκε στη Νότια Κορέα. Το ΟΤΑΝ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ είναι το ένατο μυθιστόρημά του.

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Πολυτεχνείο: Η εκδίκηση των νάνων.



Πολυτεχνείο: Η εκδίκηση των νάνων

Του Νίκου Σιδέρη*

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου είναι η τελευταία συλλογική εποποιία της Ελληνικής ιστορίας. Πέρα από τις πολιτικές της επιπτώσεις, δημιούργησε τρία στοιχεία διιστορικά, που σημαδεύουν τα πνεύματα:


Πρώτο, ένα σύμβολο: Μέχρι την κατάληψη, «Πολυτεχνείο» σήμαινε Πολιτικός Μηχανικός = Καλός Γαμπρός. Μετά την κατάληψη, «Πολυτεχνείο» σημαίνει Θυσία για την Ελευθερία.
 

Δεύτερο, έναν τρόπο πολιτικής πρακτικής: Πολιτική μαζικού κινήματος. Πολιτική πάλη με μόνο όπλο τον λόγο. Άμεση δημοκρατία. Ειδικά για την άμεση δημοκρατία: Την ώρα που τα τανκς της χούντας ετοιμάζονταν να επιτεθούν, στο Πολυτεχνείο πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις κατά Σχολή, όπου συζητούνται διεξοδικά οι απόψεις και παίρνονται οι αποφάσεις για το αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατάληψη, παρά την απειλή της αιματοχυσίας. Οι οποίες αποφάσεις είναι δεσμευτικές για τους εκπροσώπους κάθε Σχολής στη Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης. Που σημαίνει ότι η Δημοκρατία είναι εφικτή ακόμη και σε συνθήκες μάχης. (Κάθε σύγκριση με το παρόν των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου δεν είναι τυχαία, αλλά αναγκαία και μοιραία.)

Τρίτο, ένα μέτρο ήθους: Δόσιμο, ανιδιοτέλεια, θάρρος. Συνέπεια λόγων και έργων – τουτέστιν, λόγος που δεσμεύει αυτήν-όν που τον εκφέρει. Πάθος για την Ελευθερία. Μαχητικότητα και αυτοθυσία.


Ο χρόνος κύλησε. Πρώτα, οι λέξεις εξευτελίστηκαν και διαλύθηκαν (από το «Οι βάσεις φεύγουν για πάντα» στο «Λεφτά υπάρχουν»…) Μετά, το νόημα των πραγμάτων στρεβλώθηκε και πνίγηκε στο έλος του καταναλωτικού ναρκισσισμού. Τέλος, η ίδια η σκέψη κηρύσσεται υπό διωγμόν («Είναι μονόδρομος» σημαίνει «Απαγορεύεται να σκεφτείς!»). Παράλληλα, μέσω του καθεστωτικού δικομματισμού, συγκροτείται και επιβάλλει την κυριαρχία της η χειρότερη συντεχνία που έχουμε γνωρίσει – το διαπλεκόμενο σύμπλεγμα αδίστακτων πολιτικάντηδων, επιτήδειων μιντιαρχών και άπληστων κερδοσκόπων.
Το Πολυτεχνείο, παρ' όλες τις απόπειρες ιδιοποίησης και χειραγώγησης του συμβόλου, παραμένει ωστόσο αναφορά καταλυτική. Που αποκαλύπτει τον πολιτικό νανισμό και την ηθική αναπηρία των πολιτικάντηδων και των διεφθαρμένων κολαούζων τους. Παρεμποδίζοντας την ηγεμονία της αθλιότητας και την αποδόμηση της αρχοντιάς του λαού μας. Γι' αυτό ενοχλεί. Το Υψηλό και το Καλό μας θυμίζει οικεία κακά και χαμέρπειες. Δείχνει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ότι μπορούμε να συνδυάζουμε υψηλό ήθος και αποτελεσματική πολιτική πρακτική. Το σύμβολο μας επιβάλλει μια σύγκριση που μας αποκαλύπτει. Χώρια που μόνο η Αριστερά μπορεί να το επικαλείται δίχως αναστολές: Εκμηδενίστε το!
Έτσι εξαπολύθηκε η επιχείρηση «Εκδίκηση των Νάνων». Πρώτο βήμα, η αλλοίωση του νοήματος της έννοιας «Γενιά του Πολυτεχνείου»: Η απόπειρα φυσικοποίησης και μετατροπής της, από ιστορική-πολιτική κατηγορία που δηλώνει αρετή και ήθος, συμβολιζόμενα από το Πολυτεχνείο, σε ηλικιακή-δημογραφική κατηγορία («όσοι ήταν συν-πλην είκοσι ετών το 1973»). Σβήνοντας έτσι το αντίπαλο δέος του πολιτικαντισμού. Και (δεύτερο βήμα), ενοχοποιώντας την ηλικιακή αυτή κατηγορία με την ευθύνη για τη διαφθορά και την υποβάθμιση της πολιτικής στους καιρούς μας. Είναι τόσο εξώφθαλμη η σκοπιμότητα της εν λόγω καταφοράς, που ξεπερνά τα όρια του γελοίου. Παράδειγμα: Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη (10/3/2012) τύπτει τα στήθη της και κραυγάζει «Η γενιά μου, η γενιά του Πολυτεχνείου» έφερε τη χώρα σ' αυτό το κατάντημα… Κατά τη λογική αυτή, λοιπόν, μάλλον έφτασε η στιγμή να βγουν μπροστά οι νεαροί εσατζήδες που βασάνιζαν τόσο τεχνικά και φιλότιμα τους (συνομήλικούς τους) φυλακισμένους φοιτητές, να υπενθυμίσουν ότι (δημογραφικά) είναι η γενιά του Πολυτεχνείου και να διεκδικήσουν αναγνώριση ενσήμων και συντάξιμου χρόνου επειδή πέρασαν τόσους μήνες ο καθένας... στα κρατητήρια της ΕΣΑ, ασκώντας βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα! Άντε, εβίβα κι έξω φτώχεια και καλή καρδιά !

Δεν είναι όμως μόνο για γέλια η Εκδίκηση των Νάνων. Έχει και μια βαθύτερη διάσταση: Δείχνοντας με το δάχτυλο, λασπώνοντας, ενοχοποιώντας τη «γενιά του Πολυτεχνείου», οι πολιτικοί συνεχιστές της παράταξης της Μακρονήσου απαιτούν και σήμερα ό,τι ακριβώς και τότε: Δήλωση μετανοίας από όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την τιμή της χώρας και των πολιτών της. Ήθος ανθρώπω δαίμων. Και ο νοών, νοείτω.


* Ο Νίκος Σιδέρης είναι ψυχίατρος και συγγραφέας (υπήρξε εκπρόσωπος της Ιατρικής στη Συντονιστική Επιτροπή κατάληψης του Πολυτεχνείου το '73).

πηγή:ΑΥΓΗ 17.11.2013

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ "ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ" και συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα Πανδώρα Μουρίκη στο βιβλιοπωλείο τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου


Τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου ώρα 8:00 
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ  
προβάλλουμε το βραβευμένο ντοκιμαντέρ, 
με το Βραβείο «Άνθρωπος και περιβάλλον» της WWF 
στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2017, 
«ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ» 
και συζητάμε με τη σκηνοθέτιδά του Πανδώρα Μουρίκη
για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Η ταινία ακολουθεί τον Παναγιώτη Χατζηγιαννίδη, τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας και φύλακα στον Φορέα Διαχείρισης της λίμνης Κερκίνης στη διάρκεια ενός έτους που μιλά με βαθιά και άδολη αγάπη για τον κόσμο του… τη λίμνη, το νερό, τα πουλιά, τα ψάρια, τα φυτά και τα δέντρα, τους ανθρώπους, την μικρή τους κοινωνία και τον αέναο κύκλο των εποχών που συνθέτουν την ίδια τη ζωή μας.

Μέρες της Λίμνης

Μια λίμνη και γύρω της μια κοινωνία.
Ένας ποταμός ο Στρυμόνας που για εκατομμύρια χρόνια κατακλύζει τη γη, τις γειτονικές του λίμνες και τα έλη. Ένας κατατρεγμός, ένας πόλεμος που έδιωξε πληθυσμούς από τον Πόντο στις αρχές του 20ου αιώνα το 1922 και τους έστειλε εδώ..
Ένα αόρατο νήμα συνδέει την κοινωνία με μια λίμνη. Τη λίμνη Κερκίνη που ένα φράγμα στον Στρυμόνα διαμόρφωσε γύρω στο 1930. Η Κερκίνη –  λίμνη τεχνητή – δημιουργήθηκε για να δώσει ζωή στον κάμπο των Σερρών ώστε να βρουν οι πρόσφυγες που έφτασαν εκεί γη για να καλλιεργήσουν.
Κάθε άνοιξη που το φράγμα ανοίγει, οι πλημμυρικές καταστάσεις φέρνουν ευφορία αλλά και καταστροφές. Δένδρα καταποντίζονται και εκριζώνονται, νεοσσοί πουλιών χάνονται στα ορμητικά νερά του ποταμού. Οι γύρω κάτοικοι παρακολουθούν την αναταραχή, ζουν δίπλα της, ξέρουν πως γίνεται για το δικό τους όφελος, συμμερίζονται και βασανίζονται
Η πληρότητα και η απώλεια σε παράλληλες διαδρομές ανθρώπων και οικοσυστήματος .
Ο Παναγιώτης Χατζηγιαννίδης είναι ο άνθρωπος της λίμνης. Απόγονος προσφύγων γεννήθηκε και μεγάλωσε παρακολουθώντας τις ημέρες της λίμνης Κερκίνης. Ζει και εργάζεται στον Φορέα Διαχείρισης Κερκίνης.
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τις ημέρες της λίμνης και παρακολουθεί τη ζωή και τη ματιά του Παναγιώτη.
Η λίμνη όλες τις εποχές του χρόνου αναδύεται με ύφος σιβυλλικό μέσα από το ντοκιμαντέρ και σαν μητέρα παιδαγωγός δείχνει τον δρόμο για την ζωή μέσα από την ξηρασία και την πλημμύρα, την στέρηση και την απώλεια, την ομορφιά και την ευδαιμονία.
Ένα ντοκιμαντέρ στους χρόνους του νερού και του ανθρώπου, με εντυπωσιακά πλάνα της λίμνης Κερκίνης,των πουλιών, των ψαράδων των γεωργών, των κτηνοτρόφων….
                                                                                                                      πηγή: http://www.globalview.gr/2017/03/08/81514/