Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Τώρα και ήχος με εικόνα από την πετυχημένη παρουσίαση του βιβλίου ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ




Τώρα και ήχος με εικόνα από την πετυχημένη παρουσίαση του βιβλίου ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, έκδοση  του βιβλιοπωλείου ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ και επιμέλεια Γιώργου Θεοχάρη, στο Μαυσωλείο του Διστόμου.







Απολαύστε την Πέπη Θεοχάρη σε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη.




Και στη συνέχεια το κλαρίνο που μάγεψε με το Ηπειρώτικο μοιρολόϊ από τον δεξιοτέχνη Διονύση Θεοδόση.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ηχογραφημένα στιγμιότυπα από την παρουσίαση του βιβλίου μας στο Δίστομο

Μετά από παράκληση πολλών φίλων αναρτούμε 3 ηχητικά αποσπάσματα από την παρουσίαση στο Μαυσωλείο του Διστόμου του βιβλίου μας ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1994 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ. Η Πέπη Θεοχάρη τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη. 





Το Ηπειρώτικο μοιρολόϊ από το κλαρίνο του Διονύση Θεοδόση έδωσε το δικό του χρώμα και φόρτισε ακόμα περισσότερο τη βραδιά.




Ο Στάθης Σταθάς στη συγκλονιστική απαγγελία του επιγράμματος του Γιάννη Ρίτσου για τους νεκρούς του Διστόμου.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Πέθανε ο Νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου


Ζοζέ Σαραμάγκου (1922-2010)

Ο σημαντικός Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου, που τα έβαζε με κυβερνήσεις και την Εκκλησία, πέθανε σήμερα, 18 Ιουνίου 2010, σε ηλικία 88 ετών στο σπίτι του στο νησί Λανθαρότε των Κανάριων νησιών όπου ζούσε.
Από τους ιδιαίτερα δημοφιλείς και αγαπητούς συγγραφείς στην Ελλάδα, ο Ζοζέ Σαραμάγκου γεννήθηκε το 1922 στο χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας. Εγκαταλείψε νωρίς το σχολείο για να δουλέψει και ουσιαστικά ήταν αυτοδίδακτος. Η πρώτη του νουβέλα, Γη της αμαρτίας, εκδόθηκε το 1947, μεσολάβησαν όμως τριάντα περίπου χρόνια μέχρι την έκδοση του σημαντικότερου μέρους του έργου του, για το οποίο βραβεύτηκε το 1998 με το βραβείο Νόμπελ.
Σύντομα πρόκειται να κυκλοφορήσει το τελευταίο μυθιστόρημά του Κάιν (μετ. Αθηνά Ψυλλιά), το οποίο τον έβαλε για άλλη μια φορά στο «στόχαστρο» της Εκκλησίας, αφού αφηγείται με ειρωνεία τη γνωστή βιβλική ιστορία.
Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα βιβλία του:

  • Η ιστορία της άγνωστης νήσου (διηγήματα, 2001),
  • Η πέτρινη σχεδία (μυθιστόρημα, 2000),
  • Η σπηλιά (μυθιστόρημα, 2003),
  • Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας (μυθιστόρημα, 1998),
  • Μικρές αναμνήσεις (αυτοβιογραφία, 2008),
  • Ο άνθρωπος αντίγραφο (μυθιστόρημα, 2005),
  • Όλα τα ονόματα (μυθιστόρημα, 1999),
  • Περί θανάτου (μυθιστόρημα, 2007),
  • Περί τυφλότητας (μυθιστόρημα, 1998),
  • Περί φωτίσεως (μυθιστόρημα, 2006),
  • Το κατά Ιησούν Ευαγγελίον (μυθιστόρημα, 1997),
  • Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου (Μια ιστορία για μεγάλους και μικρούς) (2006),
  • Το ταξίδι του ελέφαντα (διήγημα, 2009),
  • Το τετράδιο (Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Σεπτέμβριος 2008 – Μάρτιος 2009)(2010)
πηγή
Δελτίο τύπου ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Στο Μαυσωλείο Διστόμου η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου ΔΙΣΤΟΜΟ 10 Ιουνίου 1944 – το Ολοκαύτωμα.


Στο μαρτυρικό Δίστομο 66 ακριβώς χρόνια μετά την αγριότερη σφαγή του β’ παγκοσμίου πολέμου, σε μια κατανυκτική και συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα στο θέατρο του Μαυσωλείου έγινε η παρουσίαση του νέου βιβλίου της ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ, ΔΙΣΤΟΜΟ 10 Ιουνίου 1944 – το Ολοκαύτωμα, με έρευνα – επιμέλεια του Γιώργου Θεοχάρη.

Πρώτος μίλησε ο εκδότης του βιβλίου Νίκος Λαμπρόπουλος που μεταξύ άλλων είπε :
Εκδώσαμε ένα βιβλίο που στέκεται με απέραντο σεβασμό απέναντι στο μαρτυρικό Δίστομο και την Ιστορία. Πρόκειται για το βιβλίο «Δίστομο 10 Ιουνίου 1944 – Το Ολοκαύτωμα», με την έκδοση του οποίου πιστεύουμε ότι συμβάλλουμε στο να μείνει ανοιχτή η μυστική ρωγμή της μνήμης ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιες φρικωδίες.
Μια συγκέντρωση κειμένων για τη σφαγή του Διστόμου είναι αυτό το βιβλίο.
Ένα ανθολόγιο μνήμης που συγκέντρωσε με πολύ κόπο και πολύχρονη έρευνα ο ακάματος εργάτης του λόγου Γιώργος Θεοχάρης. Πρόκειται για υλικό που μέρος του δημοσιεύτηκε σε μια πρώτη απόπειρα στο περιοδικό ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ πριν από δέκα περίπου χρόνια και έκτοτε κυοφορήθηκε η ιδέα της έκδοσης ενός βιβλίου που θα συγκέντρωνε ότι έχει γραφεί μέχρι σήμερα για το ολοκαύτωμα.
Είμαστε περήφανοι για το τελικό αποτέλεσμα των προσπαθειών μας καθώς όπως θα διαπιστώσετε πρόκειται για μια εξαιρετικά επιμελημένη έκδοση τόσο αισθητικά όσο και βάσει του περιεχομένου του και έτυχε ήδη εξαιρετικής υποδοχής από κριτικούς σε μεγάλες εφημερίδες πανελλαδικής εμβέλειας.
Η οφειλή μας στη μνήμη των νεκρών του Διστόμου είναι διαρκής και ανεξόφλητη.
Σε ένδειξη σεβασμού για το εγχείρημά μας μόλις παραλάβαμε τα βιβλία ήρθαμε απ’ ευθείας στο Δίστομο όπου παραδώσαμε το πρώτο μας αντίτυπο στον Δήμαρχο της πόλης σας κ. Πανουργιά και αποφασίσαμε η πρώτη παρουσίασή του σε κοινό να γίνει στο Δίστομο. Ευχαριστούμε τη Δημοτική αρχή και όλους όσους συνέβαλλαν για να είμαστε απόψε, αυτή την τόσο φορτισμένη βραδιά, μαζί σας. Είναι μεγάλη τιμή για μας.
Κι αν η ρήση πως «οι λαοί που γνωρίζουν την ιστορία τους κρίνουν πάντα ασφαλέστερα και ορθότερα» έχει κάποια βάση, τότε σίγουρα το βιβλίο μας Δίστομο 10 Ιουνίου 1944 – Το Ολοκαύτωμα θα συμβάλλει στην αυτογνωσία και στη σωστή κρίση όλων.
Δίνω το λόγο στον δημιουργό του βιβλίου Γιώργο Θεοχάρη
παρεμβάλλοντας λίγους στίχους του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου μέσα από το βιβλίο μας:
Σε τούτο τον τόπο
είναι πολλά αυτά που το ύψος τους
φαίνεται δύσκολα. …
στέκουν πάνω απ’ την ποίηση.
Δε χωράνε στη μουσική.
Ούτε φθόγγοι ούτε λέξεις δεν φτάνουν
να φτιάξουμε, ωραίο-ωραίο,
καθώς θα της ταίριαζε,
ένα ένδυμα στη θυσία σας.
Αν μπορείτε ν’ ακούσετε τη σιωπή μας,
ακούστε τη αδελφοί.
Συγχωρέστε μας. Δεν σας ξεχάσαμε!

Φωτο: Λυμπεράτος Μ.- Λαμπρόπουλος Ν.- Θεοχάρης Γ.

Ο ερευνητής και επιμελητής του βιβλίου Γιώργος Θεοχάρης συνέχισε την εκδήλωση και μέρος του λόγου του σας μεταφέρουμε:
Περισσεύει η συγκίνηση στη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι παρουσιάζουμε απόψε αυτό το βιβλίο κάτω από τη σκιά των ιερών οστών των θυμάτων της σφαγής, εδώ στον λόφο του Μαυσωλείου. Ένα βιβλίο, οι σελίδες του οποίου θα παραμένουν εσαεί νοτισμένες από το αίμα του γεγονότος που περιγράφουν.
Για να κατορθωθεί αυτή η έκδοση στηρίχθηκα, κατά βάσιν, στις εξής πηγές:
-στο βιβλίο του Τάκη Λάππα «Η Σφαγή του Διστόμου – χρονικό», του 1945
-στο βιβλίο του Γιάννη Μπασδέκη «Δίστομο», του 1994
-στα βιβλία της Καίτης Μανωλοπούλου «Αναμνήσεις και Μαρτυρίες», του 1994 και «Να ζεστάνουμε τις πέτρες στις πλαγιές του Διστόμου», του 2004
-στο περιοδικό «Εμβόλιμον», τ. 21-22, του 1994 καθώς και στο εκτός αρίθμησης τεύχος του Ιουνίου 2009
-στο περιοδικό «Ε – Ιστορικά» της εφ. Ελευθεροτυπία, Νο 241, του Ιουνίου 2004
Επιπροσθέτως άντλησα πολύτιμο υλικό από τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης (ΕΛΙΑ – ΜΙΕΤ), από το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη, από την Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λεβαδείας, από το αρχείο λογοτεχνικών περιοδικών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), από τα σώματα των εφημερίδων: Εμπρός, Ελευθερία, Μακεδονία, Ριζοσπάστης, Μάχη, Ασύρματος, Τα Νέα, Το Βήμα, Η Καθημερινή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία, Αττικοβοιωτικός Κόσμος, Παρατηρητής, Βοιωτική Ώρα, καθώς επίσης και από πολλά ιστολόγια, με πρώτο και σημαντικότερο αυτό που διακονεί ένας αφοσιωμένος στην ενημέρωση και στην έρευνα της τοπικής ιστορίας συμπατριώτης μας, ο Θέμης Παπαϊωάννου.
Το βιβλίο χωρίζεται σε οκτώ ενότητες:
  • ΙΣΤΟΡΙΑ – ΧΡΟΝΙΚΑ: με καταγραφή των γεγονότων όταν αυτά ήσαν ακόμη νωπά (Τ. Λάππας – Τύπος εποχής, κλπ) και με διηγήσεις συμβάντων από αυτόπτες αργότερα (Ν. Ασημάκης – Γ. Μπασδέκης – Σ. Μελετζής –Δ. Παπακωνσταντίνου – Τ. Μαντζώρος – καλόγηροι και μέλη του ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής Οσίου Λουκά).
  • ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: με αναφορές του Κατοχικού Νομάρχη Λεβαδείας, Έκθεση του 11ου Λόχου του ΙΙΙ/34 Τάγματος του ΕΛΑΣ, Αναφορά του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Αναφορά επιτροπής κατοίκων του Διστόμου στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, Ανακοινώσεις των αρχών Κατοχής, Έκθεση του Διευθυντού του Ελληνικού Εθνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου.
  • ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ – ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ: με αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν την εμπειρία της Ιστορίας και μαρτυρούν το τραγικό τους βίωμα, αντλημένες, κυρίως, από την καταγραφή του Στάθη Σταθά το 1994 για το περ. Εμβόλιμον, αλλά και από την Καίτη Μανωλοπούλου, τον Γιάννη Μπασδέκη, τον Γιώργο Νικολάου.
  • ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ – ΡΕΠΟΡΤΑΖ: με αναδιήγηση των γεγονότων στις εφημερίδες, με αφορμή την ετήσια επέτειο, αλλά και με ρεπορτάζ εφημερίδων και περιοδικών με διάφορες αφορμές.
  • Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ – Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ: με παράθεση του Βουλεύματος παραπομπής των υπευθύνων, Ανταποκρίσεις από τη Δίκη της Νυρεμβέργης, Ενέργειες της Γερμανίας προκειμένου να μη δικαστεί ο Χάινς Ζάμπελ στην Ελλάδα, Παλινωδίες και τελική υποχωρητικότητα της ελληνικής Διοίκησης, Αγώνας των Διστομιτών για δικαίωση και αποζημιώσεις, Συστοίχιση μερίδας του γερμανικού λαού στην υπόθεση του αγώνα για αποζημιώσεις.
  • ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ: με κείμενα μυθοπλασίας, πρόζες και ποιήματα, αλλά και με δοκιμιακά κείμενα, μέσα από τα οποία δίνεται η άλλη διάσταση της Σφαγής, αυτή της επίδρασης που ασκεί ένα τέτοιας τραγικότητας γεγονός στην ψυχή ενός ανθρώπου που εκφράζεται μέσα από την τέχνη της γραφής, πέρα από τα όρια της ιστορικής τεκμηρίωσης, αλλά μέσα στα όρια του ψυχικού συγκλονισμού.
  • ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΑΙΩΝΑ: με παράθεση του κειμένου από την απομαγνητοφώνηση της εκπομπής «Νέοι Φάκελλοι», του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ, του Ιουνίου 2009, και με αναφορές στην ταινία του Στέφαν Χάουπτ «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη».
  • ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: με δημοσίευση χαρακτικών, για τη Σφαγή του Διστόμου, των: Σικελιώτη – Κορογιαννάκη – Μανούση – Κανά, και φωτογραφιών της Βούλας Παπαϊωάννου, που έφτασε στο Δίστομο ακολουθώντας την ΟΥΝΡΑ, και του Dmitri Kessel, που κάλυψε τον απόηχο του γεγονότος της Σφαγής για λογαριασμό του αμερικανικού περιοδικού LIFE.
Η κατάθεση αυτής της ερευνητικής εργασίας ας προσμετρηθεί ως ελάχιστη συνεισφορά, από μέρους μου, στην ιερή μνήμη των νεκρών. Ως ελάχιστη συμβολή στην κοινωνική μας αυτογνωσία.
Καταγόμενος από τη γειτονική Δεσφίνα όφειλα, επιπλέον, κάτι στους τρεις συγχωριανούς μου που, βόσκοντας τις γαλοπούλες τους στο οροπέδιο του Διστόμου, προσμετρήθηκαν με τους νεκρούς της Σφαγής.
Έχοντας φοιτήσει από το 1965 ως το 1968 στο Λύκειο του Διστόμου, όφειλα κάτι ακόμη στους συμμαθητές μου που ήταν τα παιδιά εκείνων που γλίτωσαν το θάνατο την φοβερή ημέρα της 10ης Ιουνίου 1944, όφειλα κάτι στους Διστομίτες που καλημέριζα πηγαίνοντας στο σχολείο και καθώς μ’ αντιχαιρετούσαν διέκρινα τον τρόμο του θανάτου στο βλέμμα τους. Όφειλα, τέλος, κάτι στο γεγονός ότι το Σχολείο μου δεν ήταν άλλο από το κτήριο στον νοτιοανατολικό τοίχο του οποίου εκτελέστηκαν οι 12 όμηροι, και στα διαλείμματα έψαυα τις τρύπες που άφησαν οι σφαίρες.
Αλλά οι οφειλές στους νεκρούς είναι ανεξόφλητες, ό,τι κι αν κάνουμε.
Επιτρέψτε μου, κλείνοντας, ν’ αφιερώσω αυτό το βιβλίο σ’ έναν άλλο νεκρό Διστομίτη, νεκρό μιας άλλης εποχής κι ενός άλλου αγώνα ελευθερίας. Είμαι βέβαιος πως οι νεκροί της Σφαγής τον έχουν κιόλας συναριθμήσει. Επιτρέψτε μου ν’ αφιερώσω την εργασία αυτή στον εκπαραθυρωμένο από τη Χούντα του Ιωαννίδη, τον Φεβρουάριο του 1974, συμμαθητή μου στο Λύκειο, φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών, Γιάννη Καΐλη.

Τη σκυτάλη παρέλαβε ο διδάκτωρ στο Πάντειο Παν/μιο Μιχάλης Λυμπεράτος η ομιλία του οποίου προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση αφού παρουσίασε το βιβλίο αντιπαραθέτοντάς το με το γενικότερο παγκόσμιο ιστορικό της εποχής του β΄ παγκοσμίου πολέμου και θα σας την παρουσιάσουμε ολόκληρη σε επόμενη ανάρτηση.

Ακολούθως η Πέπη Θεοχάρη έδωσε ένα μοναδικό ρεσιτάλ τραγουδώντας από τον επιτάφιο του Μίκη Θεοδωράκη συνοδεία μπουζουκιού από τον εξαίρετο Διονύση Παπαϊωάννου.

Ο Στάθης Σταθάς ήταν συγκλονιστικός στην απαγγελία του επιγράμματος του Γιάννη Ρίτσου για τους νεκρούς του Διστόμου.

Η εκδήλωση έκλεισε με την παράδοση από τον Δήμαρχο κ. Αθανάσιο Πανουργιά, τιμητικών αναμνηστικών, σε απογόνους μαρτυρικών γυναικών του Διστόμου κι ενώ είχε προηγηθεί ένα συγκλονιστικό Ηπειρώτικο μοιρολόϊ με το κλαρίνο του Διονύση Θεοδόση.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Στο blog ΔΙΣΤΟΜΟ η πρώτη αναφορά για την παρουσίαση του βιβλίου μας "Δίστομο 10 Ιουνίου 1944"


Αναδημοσιεύουμε από το blog ΔΙΣΤΟΜΟ την πρώτη αναφορά που γράφτηκε για την εκδήλωση παρουσίαση του βιβλίου μας στο θέατρο του μαυσωλείου την Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010.


Μακράν απ' τις πιό αξιοπρεπείς εκδηλώσεις πολιτισμού και λόγου, που θυμάμαι στα 36 μου χρόνια στα πλαίσια των εκδηλώσεων μνήμης για την Σφαγή του Διστόμου.
Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να γράψω σωστά αυτό το άρθρο, γιατί είμαι καταβεβλημένος, προβληματισμένος και βαθιά συγκινημένος από αυτήν την υπέροχη βραδιά που έζησα χτες βράδυ 10 Ιουνίου 2010, στο Δίστομο στο θέατρο του Μαυσωλείου.
Το βιβλίο όσοι το έχουν διαβάσει, ένιωσαν το ίδιο με μένα. Συγκίνηση και ενεργοποίηση όλων των ανθρωπίνων συναισθημάτων, καθώς και έντονο προβληματισμό.
Τον Γιώργο Θεοχάρη τον ήξερα σαν όνομα για τις λογοτεχνικές του δραστηριότητες, δεν είχε όμως τύχει να γνωριστούμε μέχρι σήμερα. Τον είχα δει από κοντά, στην εκδήλωση του Πολιτισμικού Συλλόγου Διστόμου, στη μνήμη του αδικοχαμένου συμπατριώτη μας  Γιάννη Καΐλη, που δολοφονήθηκε απ' τους φασίστες της χούντας, και σε άλλες εκδηλώσεις μνήμης εδώ στο Δίστομο.
Τον είχα δει επίσης σε μία εκδήλωση του βιβλιοπωλείου ''Σύγχρονη έκφραση'' στη Λιβαδειά, του πολύ σπουδαίου επίσης ανθρώπου Νίκου Λαμπρόπουλου.
Πέρα από τις σπουδαίες λογοτεχνικές του ικανότητες με λόγο που σε καθηλώνει, διαπίστωσα ότι είναι ένας πολύ γλυκός και ζεστός άνθρωπος, καθώς και πολύ καταρτισμένος, πράγμα που εξυπακούεται εκ του αποτελέσματος.
Για το βιβλίο έχουν πει άλλοι για μένα ( κλικ εδώ ). Έχει πάρει τις πιο καλές κριτικές και συνεχίζει. Θα είμαι συνεχώς σε επιφυλακή  για να αναρτήσω όλες τις κριτικές που θα ακολουθήσουν.
Ο Γιώργος Θεοχάρης, γεννήθηκε στην γειτονική Δεσφίνα ( απ' αυτά που μας είπε ο ίδιος χτες, αλλά κι απ' το βιογραφικό του ).
Φοίτησε στα σχολία της Άμφισσας και του Διστόμου. Ήταν συμμαθητής με τον αδικοσκοτωμένο αγωνιστή, τον Γιάννη τον Καΐλη.
Διευθύνει το περιοδικό ''Εμβόλιμον'' που έχει ασχοληθεί με το θέμα της Σφαγής εδώ και πολλά χρόνια.
Μένει στην γειτονική Αντίκυρα, οπότε γνωρίζει καλά το συμβάν ως άνθρωπος της περιοχής.

Στην εκδήλωση μίλησαν οι Γιώργος Θεοχάρης, Νίκος Λαμπρόπουλος και ο Μιχάλης Λυμπεράτος ,δρ Ιστορίας.
Αφού έκαναν ιστορική αναδρομή και ανάλυση των τότε γεγονότων, διαβάστηκαν αποσπασματικά κάποια ποιήματα από την ενότητα του βιβλίου ''λογοτεχνία'', παρουσίαση και αναδρομή στην ιστορία και στο πως ξεκίνησε η συγγραφή ( πηγές - έρευνα ), και τίμησαν τις μαυροφορεμένες γυναίκες του Διστόμου.
Υπήρξαν βέβαια και πολλές μουσικές εκπλήξεις. Την ώρα της εκδήλωσης σε μιά απόλυτη ησυχία, μας μάγεψε το κλαρίνο του Διονύση Θεοδόση που υπό τους ήχους μοιρολογιού στις ''χαμηλές'' νότες του Ηπειρώτικου μοτίβου, σε έκανε να ανατριχιάζεις.
Στην συνέχεια η Πέπη Θεοχάρη , κόρη του συγγραφέα, μας χάρισε τρείς πολύ σπουδαίες ερμηνείες από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου σε μουσική του μεγίστου Μίκη Θεοδωράκη.
Φωνή γεμάτη όγκο, δουλεμένη και το κυριότερο με συναίσθημα. Μας υπόσχεται πολλά αυτή η ωραία φωνή και επίσης πολύ ζεστός άνθρωπος. Διάλεξε τραγούδια από τα πιο αγαπημένα μου έργα που τα ακούω συνεχώς από τότε που γεννήθηκα. Τα μεγαλεία του ελληνισμού.
Στο μπουζούκι την συνόδευε ο πολλά υποσχόμενος επίσης Διονύσης Παπαϊωάννου, κι αυτός της περιοχής, κάτοικος Παραλίας Διστόμου ή Αντίκυρας αν δεν απατώμαι.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΛΛΑ και ανυπομονούμε να ξανακούσουμε κι άλλα.
Τα λόγια περιττεύουν, κύριε Θεοχάρη, κύριε Λαμπρόπουλε, κύριε Λυμπεράτο, Πέπη Θεοχάρη και σεις παιδιά του Πολιτισμικού Συλλόγου Διστόμου.
ΕΥΓΕ!!

πηγή
http://distomo.blogspot.com/2010/06/10-1944.html

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

ΔΙΣΤΟΜΟ 66 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΓΗ. Αν μπορείτε ν’ ακούσετε τη σιωπή μας, ακούστε τη αδελφοί. Συγχωρέστε μας. Δεν σας ξεχάσαμε!


Νικηφόρος Βρεττάκος
 Επιμνημόσυνη γονυκλισία

 Στους εκτελεσμένους του Διστόμου

Δεν σας ξεχάσαμε.
Είναι η καρδιά μας ένα ευρύ πεδίο αναστάσεως.
Δεν σας αφήσαμε άνιφτους κι άντυτους,
όλο αίματα, τρύπες και χώματα.

Μάρτυς ο ήλιος μας δεν σας ξεχάσαμε!
Η καρδιά μας μεγάλωσε, απόχτησε ουρανό
με σελήνη κι αστέρια δικά της, λαμπρά,
για τους ήρωες, τους μάρτυρες τους αγίους της.
Σκηνώσατε μέσα της κι υπάρχετε απ’ όταν
χάσατε εδώ τα παιδιά και τα σπίτια σας.
Υπάρχετε μέσα κι έξω από μας, στα δέντρα
που φυτέψατε και ψήλωσαν, άνθισαν, κάρπισαν
μόνα τους, δίχως εσάς. Δεν σας ξεχάσαμε!...

Κι αν δεν σας κάναμε αιώνιο τραγούδι
δεν φταίμε εμείς. Σε τούτο τον τόπο
είναι πολλά αυτά που το ύψος τους
φαίνεται δύσκολα. Περιβλημένες από ένα
πλατύγυρο φως καμωμένο από διάφανο αίμα
οι μορφές σας, στέκουν πάνω απ’ την ποίηση.
Δε χωράνε στη μουσική. Ούτε φθόγγοι ούτε λέξεις
δεν φτάνουν να φτιάξουμε, ωραίο-ωραίο, καθώς
θα της ταίριαζε, ένα ένδυμα στη θυσία σας.
Αν μπορείτε ν’ ακούσετε τη σιωπή μας, ακούστε τη
αδελφοί. Συγχωρέστε μας. Δεν σας ξεχάσαμε!

Από το βιβλίο ΔΙΣΤΟΜΟ 10 Ιουνίου 1944 - το Ολοκαύτωμα
επιμέλεια: Θεοχάρης Γιώργος
έκδοση του βιβλιοπωλείου 
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Όταν οι αυλές γέµισαν µνήµατα. Και στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ εκτενές αφιέρωμα στο βιβλίο μας «Δίστοµο: 10 Ιουνίου 1944. Το Ολοκαύτωµα»

Όταν οι αυλές γέµισαν µνήµατα
Του Δηµήτρη Ν. Μανιάτη
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010 εφημ.ΤΑ ΝΕΑ

«Είναι απίστευτη η βαρβαρότητα που επέδειξαν τα SS. Με φαλτσέτες έγδαραν το δέρµα νηπίων».

Συγκλονιστικές µαρτυρίες επιζώντων από την κτηνώδη σφαγή του 1944 καταγράφονται στο νέο βιβλίο του Γιώργου Χ. Θεοχάρη.
«Όταν τελείωσα το Δηµοτικό Σχολείο στο Δίστοµο έπρεπε να πάω Γυµνάσιο στη Λιβαδειά. Εκείνη την εποχή το ταξίδι µε το λεωφορείο από το Δίστοµο - Λιβαδειά ήταν πολύ µεγάλο και διαρκούσε τρεις ώρες. Όταν κατεβήκαµε µε τον πατέρα µου απ’ το λεωφορείο στις 10 το πρωί είδα κοπέλες µε πολύχρωµες φούστες. Ρώτησα τότε: “Γιατί φοράνε τέτοια χρώµατα, πατέρα, εδώ;” Ώς τότε στο Δίστοµο δεν είχα δει γυναίκα να µη φοράει µαύρα λόγω του Ολοκαυτώµατος του 1944», θυµάται ο Θανάσης Πανουργιάς, σήµερα δήµαρχος Διστόµου και τότε νέο παιδί.
Και αυτή η µαρτυρία στα «ΝΕΑ» αποτυπώνει τον εφιάλτη του Ολοκαυτώµατος της 10ης Ιουνίου 1944 στο Δίστοµο, όπου 223 κάτοικοι _ ανάµεσά τους γέροντες, γυναίκες και νήπια _ σφαγιάστηκαν από το 4ο Σύνταγµα Αστυνοµίας των SS σε αντίποινα για τις απώλειες που είχαν οι Γερµανοί από αντάρτες του 11ου Λόχου του 3ου Τάγµατος του 34ου Συντάγµατος του ΕΛΑΣ. Ποιο ήταν όµως το κίνητρο για µια τέτοια έκδοση και µάλιστα 66 χρόνια µετά την πρωτοφανή σφαγή; «Θεωρήσαµε σκόπιµο οτιδήποτε ήταν σκόρπιο και καταγεγραµµένο να συγκεντρωθεί σε έναν τόµο ώστε να έχουν πρόσβαση οι νέοι αλλά και να αποτελέσει εργαλείο ώστε να ασχοληθούν και άλλοι επιστηµονικά µε το Ολοκαύτωµα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουµε καταγράψει από απλές µαρτυρίες ανθρώπων µέχρι λογοτεχνικές προσεγγίσεις, τον αγώνα για τις αποζηµιώσεις αλλά και ταυτόχρονα πώς πέρασε διαχρονι κά µέσα από τον Τύπο το ζήτηµα», εξηγεί ο εκδότης της Σύγχρονης Έκφρασης (ιδιοκτήτης και του οµώνυµου βιβλιοπωλείου της Λιβαδειάς) Νίκος Λαµπρόπουλος. Στο βιβλίο συµπεριλαµβάνονται ορισµένες µαρτυρίες επιζησάντων που κόβουν την ανάσα αλλά και σηµαντικά ντοκουµέντα που τεκµηριώνουν τη θηριωδία. Οπως η εµπιστευτική έκθεση του κατοχικού νοµάρχη Βοιωτίας Ιωάννη Γεωργόπουλου προς το υπουργείο Εσωτερικών που παροµοιάζει τις στιγµές µε «την νύκτα του Αγίου Βαρθολοµαίου και αυτούς τους Σικελικούς Εσπερινούς».
Από την άλλη ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης που έκανε την έρευνα και επιµελήθηκε τον τόµο έχει τις δικές του µνήµες που τον οδήγησαν στην ενασχόληση µε το τραγικό γεγονός. «Τρία γεγονότα µε συνδέουν µε τη σφαγή. Τρεις µέρες πριν από το Ολοκαύτωµα, ένας δωσίλογος από το χωριό µου, τη Δεσφίνα, ο Χαράλαµπος Στέφος, έφερε τους Γερµανούς µέσα στο χωριό και εκεί οι δυνάµεις κατοχής αντιµετώπισαν αµούστακα παιδιά της ΕΠΟΝ Λιβαδειάς τα οποία θερίστηκαν όλα. Επίσης, τα πρώτα θύµατα των Γερµανών εκείνο το µαύρο Σάββατο του Ολοκαυτώµατος ήταν ένας γέροντας και δύο κοπέλες, συγχωριανοί µου, που έβοσκαν τις γαλοπούλες τους στην περιοχή Καταβόθρα και λίγο προτού µπουν στο Δίστοµο οι δυνάµεις των SS. Θυµάµαι ακόµη τα σηµάδια στον τοίχο του Γυµνασίου Διστόµου (σηµερινό Μουσείο Θυµάτων Ναζισµού) από την εκτέλεση των δώδεκα οµήρων της 10ης Ιουνίου», περιγράφει ο συγγραφέας που ασχολείται µε το Ολοκαύτωµα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Τι είναι αυτό όµως που κάνει τόσο πρωτόγνωρα φρικιαστικό το Ολοκαύτωµα στο Δίστοµο και το ξεχωρίζει από εκείνο των Καλαβρύτων, του Κοµµένου Αρτας, του Κυριακίου και άλλων _ που µάλιστα τα θύµατα ήταν περισσότερα; «Δεν είναι ο αριθµός των θυµάτων. Είναι το µέγεθος της βαρβαρότητας που επέδειξαν τα SS. Είχαµε ακόµη και κρούσµατα νεκροφιλίας. Με φαλτσέτες έγδαραν το δέρµα νηπίων. Είναι χαρακτηριστικό πως µετά τη σφαγή οι αυλές των σπιτιών γέµισαν µε µνήµατα αφού ήταν τόσο πολλά τα πτώµατα», λέει ο κ. Θεοχάρης.
ΙΝFΟ
«Δίστοµο: 10 Ιουνίου 1944. Το Ολοκαύτωµα».
Ερευνα-εισαγωγήεπιµέλεια: Γιώργος Χ. Θεοχάρης.
Εκδ. Βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Εκφραση, σελ. 536

Η ιστορία µιας φωτογραφίας
Η πασίγνωστη φωτογραφία της µαυροφορεµένης γυναίκας από το Δίστοµο έχει κάνει τον γύρο του κόσµου. Ποια είναι όµως η ιστορία της; Λίγους µήνες µετά τη Σφαγή, ο Dmitri Κessel, ανταποκριτής του περιοδικού «Life» επισκέφθηκε το Δίστοµο για ρεπορτάζ. Τη στιγµή του κλικ της φωτογραφικής µηχανής η Μαρία Παντίσκα — πέθανε το 2009 — στέκεται όρθια µπροστά σε µια σκάφη και πλένει τα µαύρα ρούχα της στην αυλή. Η φωτογραφία δηµοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Life» στις 29 Νοεµβρίου του 1944. Ο τίτλος του κειµένου ήταν «Τι έκαναν οι Γερµανοί στην Ελλάδα» και η λεζάντα ανέφερε: «Η Μαρία Παντίσκα ακόµη κλαίει µε λυγµούς, δύο µήνες αφότου οι Γερµανοί σκότωσαν τη µητέρα της σε σφαγή στην ελληνική πόλη Δίστοµο».